Adwokat Warszawa. Dobry adwokat w Warszawie.

Zlecenie należy do umów starannego działania. Miernik należytej staranności zależy od postanowień kontraktowych, ale także od tego, czy zlecenie jest wykonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W zależności od tego zastosowanie ma wzorzec staranności określony w art. 355 § 2 k.c. lub art. 355 § 1 k.c. Należyta staranność świadczącego usługę/przyjmującego zlecenie w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, którą określa się przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności, nie oznacza staranności wyjątkowej, lecz dostosowaną do działającej osoby, przedmiotu jakiego działanie dotyczy, oraz okoliczności, z których działanie następuje. Wzorzec należytej staranności adwokata/rady prawnego (etc.) (art. 355 § 2 k.c.) obejmuje jego profesjonalizm w sprawach, których prowadzenia się podejmuje. Staranność zawodowa adwokata może być uznana za niemieszczącą się w tym wzorcu wtedy, gdy sporządzona przez niego opinia lub sposób postępowania w sprawie są oczywiście sprzeczne z przepisami mającymi zastosowanie albo z powszechnie aprobowanymi poglądami doktryny lub ustalonym orzecznictwem, znanym przed podjęciem czynności. Profesjonalizm adwokata/radcy prawnego winien się przejawiać w dbałości o prowadzenie sprawy z wykorzystaniem wszystkich dopuszczalnych prawem możliwości, zapewniających mocodawcy uzyskanie korzystnego dlań rozstrzygnięcia. Staranność taka zakłada znajomość prawa i kierunków jego wykładni, w tym podejmowanie czynności procesowych uwzględniających występujące rozbieżności poglądów, informowanie mocodawcy o podejmowanych czynnościach, a także o związanym z nimi ryzyku.<adwokat Warszawa>.

Wzorzec należytej staranności zawodowej adwokata (art. 355 § 2 k.c.) obejmuje jego profesjonalizm w sprawach, których prowadzenia się podejmuje. Staranność zawodowa adwokata może być uznana za niemieszczącą się w tym wzorcu tylko wtedy, gdy sporządzona przez niego opinia lub sposób postępowania w sprawie są oczywiście sprzeczne z przepisami mającymi zastosowanie albo z powszechnie aprobowanymi poglądami doktryny lub ustalonym orzecznictwem, znanym przed podjęciem czynności.

1. Art. 355 § 2 k.c. nie wymaga wyższej staranności wobec przeciętnej (ogólnej) wymaganej w obrocie powszechnym, lecz o staranność zawodową, a więc inną niż powszechna, mającą wzorce konstruowane od razu z uwzględnieniem profesjonalności podmiotów, której dotyczy.

2. Należyta staranność osoby zawodowo wykonującej zobowiązanie – poza sytuacjami, w których umówiono się inaczej – jest rozumiana jako przeciętnie wymagana, a więc zachowująca ustaloną wzorcem średnią na wystarczającym poziomie, na tyle dobrym, aby prawidłowo wykonać czynności zawodowe. Co do zasady, adwokat nie musi legitymować się wiedzą (umiejętnościami) ponad średni poziom wśród adwokatów, nie ma zatem wykazywać dla zachowania należytej staranności, że ma wiedzę i umiejętności wybitne, ale jest nieodzowne, aby wykazał posiadanie kompetencji zawodowych w sprawach, których prowadzenia się podejmuje. W żadnym wolnym zawodzie, zwłaszcza o bardzo szerokim zakresie przedmiotowym (jak np. lekarz i prawnik) nie ma się kompetencji w pełnym zakresie, lecz powszechnie występują specjalizacje. Dotyczy to również adwokata, który powinien się podejmować sporządzania opinii i reprezentowania strony w zakresie takich dziedzin prawa, które dobrze zna od strony normatywnej, teoretycznej i zastosowania w praktyce, zwłaszcza poprzez orzecznictwo, a także uwzględniając wystarczające doświadczenie zawodowe i życiowe. Z kolei mocodawca wybierając pełnomocnika, który się godzi podjąć prowadzenia określonej sprawy w wiadomej mu dziedzinie prawa, liczy na jego wiedzę i umiejętności w takim stopniu, jaki jest potrzebny do właściwej, czyli obiektywnie należytej reprezentacji. Wszystkie te elementy składają się na wzorzec staranności zawodowej adwokata (podobnie radcy prawnego) w rozumieniu art. 355 § 2 k.c. Znajdują również potwierdzenie w tzw. kodeksach (zasadach) etyki tych zawodów prawniczych.<adwokat Warszawa>.

1. Wynagrodzenie należy się co do zasady za całokształt działań pełnomocnika, które doprowadzą do wydania orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie w danej instancji. Przykładowo, jeżeli pełnomocnik reprezentuje stronę w postępowaniu przed wojewódzkim sądem administracyjnym toczącym się na skutek wniesienia skargi i w ramach tych działań składa wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, to w obowiązujących przepisach brak jest podstaw do przyznania odrębnego wynagrodzenia za tę tylko czynność. W przypadku, gdy w danej instancji toczą się tzw. postępowania wpadkowe, inicjowane wnioskami strony reprezentowanej przez pełnomocnika, co do których sąd rozstrzyga w drodze postanowienia, koszty nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu zostaną rozliczone dopiero w orzeczeniu kończącym postępowanie w danej instancji. Każdy pojedynczy wniosek wszczynający postępowanie o charakterze ubocznym wobec postępowania w sprawie ze skargi składa się bowiem na całokształt pomocy prawnej udzielonej przez pełnomocnika z urzędu. Rozumowanie przeciwne prowadziłoby do absurdalnego wręcz wniosku, że za każde sporządzone w sprawie pismo procesowe czy też złożony w imieniu strony postępowania wniosek pełnomocnik z urzędu otrzymywałby oddzielne wynagrodzenie.

2. Gdy postępowanie o charakterze incydentalnym toczy się w drugiej instancji na skutek zażalenia wniesionego na postanowienie wydane przez sąd pierwszej instancji, wówczas zgodnie z treścią § 18 ust. 1 pkt 2 lit. d rozporządzenia z 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348) wynagrodzenie w kwocie 120 zł należy się pełnomocnikowi za postępowanie zażaleniowe, niezależnie od tego, że sprawa nie została jeszcze zakończona wydaniem wyroku przez sąd pierwszej instancji.

3. Dla prawidłowego określenia wysokości wynagrodzenia należnego pełnomocnikowi z urzędu istotne jest, czy reprezentował on stronę postępowania sądowoadministracyjnego w danej instancji, a w przypadku występowania w drugiej instancji – jakiego rodzaju czynności wymienionych w § 18 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia z 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348) dokonał.<adwokat Warszawa>.