Adwokat Warszawa. Dobry adwokat w Warszawie.

___

Warszawa jest miastem, w którym bardzo trudno jest znaleźć dobrego adwokata. Większość kancelarii to małe, niezbyt doświadczone pracownie prawa, które nie mają zbyt wielu klientów ani pięknych referencji. Z drugiej strony – brak doświadczenia może być wynikiem nie tyle braku skuteczności, ile raczej krótkiego czasu działania. Tak czy inaczej, odpowiedni adwokat w Warszawie często jest trudny do znalezienia.

Poważnym problemem jest fakt, że wiele niezbyt długo istniejących kancelarii adwokackich stawia sobie za cel obsługę jak największej liczby klientów, co widać choćby po zakresie obsługiwanych spraw. W praktyce trudno, aby jeden tylko człowiek doskonale orientował się i w prawie rodzinnym, i skarbowym, i karnym, ponieważ każdy z tych zakresów posługuje się nie tylko innymi pojęciami, ale także nieco zmienionymi normami prawnymi, inny może być też obrót prawny i dlatego najlepsi adwokaci specjalizują się w węższym zakresie prowadzonych spraw.

Coraz częściej przed sądami w Warszawie występują adwokaci spoza miasta. Dzieje się tak dlatego, że strony sporu mogą angażować dowolne kancelarie adwokackie, które, w ich mniemaniu, najlepiej zabezpieczą ich interesy. Z jednej strony to dobrze, ponieważ nie każdy adwokat z Warszawy jest automatycznie  dobrym reprezentantem w danej sprawie, a tak strony mają możliwość zupełnie swobodnego doboru specjalistów z zakresu prawa. /adwokat Warszawa/.

I ACa 1528/13, Wzorzec należytej staranności adwokata/radcy prawnego. – Wyrok Sądu Apelacyjnego w Warszawie

LEX nr 1444910  –  wyrok  z dnia  24 stycznia 2014  r.

… (spr.). Sentencja Sąd Apelacyjny w Warszawie I Wydział Cywilny po rozpoznaniu w dniu 24 stycznia 2014 r. w Warszawie na rozprawie sprawy z powództwa S. …

TEZA  |  aktualna

Zlecenie należy do umów starannego działania. Miernik należytej staranności zależy od postanowień kontraktowych, ale także od tego, czy zlecenie jest wykonywane w ramach prowadzonej działalności gospodarczej. W zależności od tego zastosowanie ma wzorzec staranności określony w art. 355 § 2 k.c. lub art. 355 § 1 k.c. Należyta staranność świadczącego usługę/przyjmującego zlecenie w zakresie prowadzonej przez niego działalności gospodarczej, którą określa się przy uwzględnieniu zawodowego charakteru tej działalności, nie oznacza staranności wyjątkowej, lecz dostosowaną do działającej osoby, przedmiotu jakiego działanie dotyczy, oraz okoliczności, z których działanie następuje. Wzorzec należytej staranności adwokata/rady prawnego (etc.) (art. 355 § 2 k.c.) obejmuje jego profesjonalizm w sprawach, których prowadzenia się podejmuje. Staranność zawodowa adwokata może być uznana za niemieszczącą się w tym wzorcu wtedy, gdy sporządzona przez niego opinia lub sposób postępowania w sprawie są oczywiście sprzeczne z przepisami mającymi zastosowanie albo z powszechnie aprobowanymi poglądami doktryny lub ustalonym orzecznictwem, znanym przed podjęciem czynności. Profesjonalizm adwokata/radcy prawnego winien się przejawiać w dbałości o prowadzenie sprawy z wykorzystaniem wszystkich dopuszczalnych prawem możliwości, zapewniających mocodawcy uzyskanie korzystnego dlań rozstrzygnięcia. Staranność taka zakłada znajomość prawa i kierunków jego wykładni, w tym podejmowanie czynności procesowych uwzględniających występujące rozbieżności poglądów, informowanie mocodawcy o podejmowanych czynnościach, a także o związanym z nimi ryzyku.<adwokat Warszawa>.

I CSK 330/11, Wzorzec należytej staranności zawodowej adwokata w wykonywaniu zobowiązania. – Wyrok Sądu Najwyższego

OSNC 2012/9/109  –  wyrok  z dnia  15 marca 2012  r.

… uznanie nienależytej staranności pozwanej jako adwokata, pełnomocnika powódki. Rozpoznając ponownie apelację pozwanej i dokonując potrzebnych ustaleń, Sąd Apelacyjny w Warszawie w zaskarżonym wyroku uznał, że …

TEZA  |  aktualna

Wzorzec należytej staranności zawodowej adwokata (art. 355 § 2 k.c.) obejmuje jego profesjonalizm w sprawach, których prowadzenia się podejmuje. Staranność zawodowa adwokata może być uznana za niemieszczącą się w tym wzorcu tylko wtedy, gdy sporządzona przez niego opinia lub sposób postępowania w sprawie są oczywiście sprzeczne z przepisami mającymi zastosowanie albo z powszechnie aprobowanymi poglądami doktryny lub ustalonym orzecznictwem, znanym przed podjęciem czynności.

TEZA  |  aktualna

1. Art. 355 § 2 k.c. nie wymaga wyższej staranności wobec przeciętnej (ogólnej) wymaganej w obrocie powszechnym, lecz o staranność zawodową, a więc inną niż powszechna, mającą wzorce konstruowane od razu z uwzględnieniem profesjonalności podmiotów, której dotyczy.

2. Należyta staranność osoby zawodowo wykonującej zobowiązanie – poza sytuacjami, w których umówiono się inaczej – jest rozumiana jako przeciętnie wymagana, a więc zachowująca ustaloną wzorcem średnią na wystarczającym poziomie, na tyle dobrym, aby prawidłowo wykonać czynności zawodowe. Co do zasady, adwokat nie musi legitymować się wiedzą (umiejętnościami) ponad średni poziom wśród adwokatów, nie ma zatem wykazywać dla zachowania należytej staranności, że ma wiedzę i umiejętności wybitne, ale jest nieodzowne, aby wykazał posiadanie kompetencji zawodowych w sprawach, których prowadzenia się podejmuje. W żadnym wolnym zawodzie, zwłaszcza o bardzo szerokim zakresie przedmiotowym (jak np. lekarz i prawnik) nie ma się kompetencji w pełnym zakresie, lecz powszechnie występują specjalizacje. Dotyczy to również adwokata, który powinien się podejmować sporządzania opinii i reprezentowania strony w zakresie takich dziedzin prawa, które dobrze zna od strony normatywnej, teoretycznej i zastosowania w praktyce, zwłaszcza poprzez orzecznictwo, a także uwzględniając wystarczające doświadczenie zawodowe i życiowe. Z kolei mocodawca wybierając pełnomocnika, który się godzi podjąć prowadzenia określonej sprawy w wiadomej mu dziedzinie prawa, liczy na jego wiedzę i umiejętności w takim stopniu, jaki jest potrzebny do właściwej, czyli obiektywnie należytej reprezentacji. Wszystkie te elementy składają się na wzorzec staranności zawodowej adwokata (podobnie radcy prawnego) w rozumieniu art. 355 § 2 k.c. Znajdują również potwierdzenie w tzw. kodeksach (zasadach) etyki tych zawodów prawniczych.<adwokat Warszawa>.

II FZ 190/13, Prawidłowe naliczenie wynagrodzenia adwokata z tytułu nieopłaconej pomocy prawnej. – Postanowienie Naczelnego Sądu Administracyjnego w Warszawie

LEX nr 1322107  –  postanowienie  z dnia  28 maja 2013  r.

… Administracyjnego w Opolu na rzecz adwokat J. K. kwotę 240 zł (dwieście czterdzieści złotych), podwyższoną o stawkę 23% podatku od towarów i usług, tj. 55,20 …

TEZA  |  aktualna

1. Wynagrodzenie należy się co do zasady za całokształt działań pełnomocnika, które doprowadzą do wydania orzeczenia kończącego postępowanie w sprawie w danej instancji. Przykładowo, jeżeli pełnomocnik reprezentuje stronę w postępowaniu przed wojewódzkim sądem administracyjnym toczącym się na skutek wniesienia skargi i w ramach tych działań składa wniosek o wstrzymanie wykonania zaskarżonej decyzji, to w obowiązujących przepisach brak jest podstaw do przyznania odrębnego wynagrodzenia za tę tylko czynność. W przypadku, gdy w danej instancji toczą się tzw. postępowania wpadkowe, inicjowane wnioskami strony reprezentowanej przez pełnomocnika, co do których sąd rozstrzyga w drodze postanowienia, koszty nieopłaconej pomocy prawnej świadczonej z urzędu zostaną rozliczone dopiero w orzeczeniu kończącym postępowanie w danej instancji. Każdy pojedynczy wniosek wszczynający postępowanie o charakterze ubocznym wobec postępowania w sprawie ze skargi składa się bowiem na całokształt pomocy prawnej udzielonej przez pełnomocnika z urzędu. Rozumowanie przeciwne prowadziłoby do absurdalnego wręcz wniosku, że za każde sporządzone w sprawie pismo procesowe czy też złożony w imieniu strony postępowania wniosek pełnomocnik z urzędu otrzymywałby oddzielne wynagrodzenie.

2. Gdy postępowanie o charakterze incydentalnym toczy się w drugiej instancji na skutek zażalenia wniesionego na postanowienie wydane przez sąd pierwszej instancji, wówczas zgodnie z treścią § 18 ust. 1 pkt 2 lit. d rozporządzenia z 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348) wynagrodzenie w kwocie 120 zł należy się pełnomocnikowi za postępowanie zażaleniowe, niezależnie od tego, że sprawa nie została jeszcze zakończona wydaniem wyroku przez sąd pierwszej instancji.

3. Dla prawidłowego określenia wysokości wynagrodzenia należnego pełnomocnikowi z urzędu istotne jest, czy reprezentował on stronę postępowania sądowoadministracyjnego w danej instancji, a w przypadku występowania w drugiej instancji – jakiego rodzaju czynności wymienionych w § 18 ust. 1 pkt 2 rozporządzenia z 2002 r. w sprawie opłat za czynności adwokackie oraz ponoszenia przez Skarb Państwa kosztów nieopłaconej pomocy prawnej udzielonej z urzędu (Dz. U. Nr 163, poz. 1348) dokonał.<adwokat Warszawa>.

UCHWAŁA NR 39/2006
NACZELNEJ RADY ADWOKACKIEJ.
z dnia 25 marca 2006 r.

Na podstawie art. 3 pkt 4 i art. 58 pkt 12 lit. h ustawy z dnia 26 maja 1982 r. Prawo o adwokaturze (tekst jednolity Dz. U. z 2002 r. Nr 123, poz. 1058, zmiana: Dz. U. Nr 126, poz. 1069) uchwala się, co następuje:

Wykonywanie zawodu adwokata jako wolnego zawodu zaufania publicznego wymaga najwyższej staranności oraz profesjonalizmu, których podstawą oraz gwarancją jest ustawiczne doskonalenie zawodowe. Potrzebę doskonalenia determinuje rola społeczna adwokata, zakres adwokackiej pomocy prawnej, świadczonej osobom fizycznym i prawnym, jego udział w postępowaniu przed sądami, urzędami i organami władz państwowych i samorządowych oraz organami organizacji gospodarczych.

Wobec zmieniającego się systemu prawa oraz konieczności jego ciągłego dostosowywania do wymogów unii europejskiej – adwokat, konfrontowany ze społecznym oczekiwaniem świadczenia pomocy prawnej wedle najwyższych standardów, nie może ograniczać się do wiedzy uzyskanej w czasie studiów oraz aplikacji, lecz staje przed koniecznością ustawicznego podnoszenia swych kwalifikacji, zarówno poprzez samokształcenie, jak również poprzez udział w różnych formach szkolenia, organizowanych przez samorząd adwokacki.

Dążąc do wzmocnienia prestiżu zawodu adwokata, ustanawia się – obok samokształcenia zawodowego jako trwałej zasady wykonywania zawodu – także zasadę obowiązkowego udziału w doskonaleniu zawodowym.

Postanowienia niniejszej uchwały, określające zakres oraz sposób wykonywania obowiązku doskonalenia zawodowego, w żaden sposób nie ograniczają adwokatów w podejmowaniu działań zmierzających do uzyskania wiedzy specjalistycznej z poszczególnych dziedzin prawa we własnym zakresie.<adwokat Warszawa>.